Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

phocae N F

  • 1 phōca

        phōca ae (acc. ēn, O.), f, φώκη, a seal, seadog, sea-calf: Sternunt se somno phocae, V.
    * * *
    seal; (marine mammal)

    Latin-English dictionary > phōca

  • 2 deformis

    dēfōrmis, is, Adi. m. Compar. u. Superl. (de u. forma), I) = δύσμορφος, mißförmig, mißgestaltet, entstellt, u. in diesem Sinne = häßlich, garstig, von dem, was durch Mangel an gehöriger Form, Beschaffenheit u. dgl. das ästhetische oder moralische Gefühl beleidigt, A) eig. (Ggstz. formosus, pulcher, nitens), a) von leb. Wesen, deren Körper und Körperteilen usw.: longus an brevis, formosus an deformis, Cic.: puer def. (Ggstz. formosus), Varro LL.: filius, Sen.: filia, Phaedr.: femina deformissima, grundhäßliche (Ggstz. fem. pulcherrima), Gell.: anus deformes (Ggstz. pulchrae puellae), Treb. Poll.: iumenta parva atque deformia, Caes.: phocae, Ov.: deformem natum esse, Cic.: deformem esse (Ggstz. aliquid formae habere), Cic.: per senectutem deformis efficitur, Hieron. – corpus def., Sen. poët.: corpusculum def. (Ggstz. formosus animus et magnus), Sen.: capillus, Sen. rhet. – subst. deformes (sc. puellae), Ggstz. pulchrae, Donat. zu Ter. Andr. 1, 5, 10. – m. Abl. (wodurch?), deformis calvitio, Suet.: def. habitu, vultu, Iustin.: veste sordidus, crine deformis, Sulp. Sev.: def. ora cicatricibus, Curt.: hic corpore deformis est, aspectu foedus, Sen. – os (Numidae) naribus et auribus corrosis deforme reddidit, Val. Max.: laudata quondam ora Iovi lato fieri deformia rictu, Ov.: personae distortis oribus deformes, *Varro LL. 7, 64 (nach Madvigs Verbesserung). – b) v. sächl. Objj.: α) von körperl. Ggstdn.: nitentia arma ante rem, deformia inter sanguinem et vulnera, Liv.: arundo def., Verg.: aqua def. illa et turbida, Frontin. aqu.: campus def., Cic.: campi def., Ov.: Euxini def. litora, Ov.: interdum ab altera parte cutis haud omnino adducta deformem quem reliquit locum reddit, Cels.: foeda omnia ac deformia visa, für lauter greuliche Mißgestalten gehalten, Liv. – m. Abl. (wodurch?), domus aliquando pulchra, nunc deformis ruinis, Plin. ep.: publico privatoque luctu deformis laurea, Liv.: deformis urbs veteribus incendiis ac ruinā erat, Suet. – poet. mit Genet., def. leti, infolge des T., Sil. 1, 166. – m. 2. Supin., dictu deformia, Quint.: erunt deformia visu, Ov.: maesti loci visuque ac memoriā deformes, Tac. – m. ad oder in u. Akk. (für = in betreff), os nec ad spem deforme neque etc., Val. Max. 1, 8. ext. 12: hoc in speciem varietatemque opus deforme non est alternis trabibus ac saxis, Caes. b. G. 7, 23, 5. – β) v. phys. Zuständen: aspectus def., Val. Max.; verb. aspectus def. atque turpis (Ggstz. honesta species), Cic.: motus statusve def., Cic.: aegrimonia, Hor.: deformis ipse cursus (equorum) rigidā cervice et extento capite currentium, Liv.: saeva ac def. totā urbe facies, wild und gräßlich sah es in der g. St. aus, Tac.: def. spectaculum semirutae ac fumantis sociae urbis, Liv.: def. hiems, Sen. poët. apoc. 2, 1. v. 4. – γ) v. Ton u. Rede: deformis est consumpti illius (spiritus) sonus, Quint.: hoc (dadurch) orationem magis deformem fore, Quint. – B) übtr.: a) v. Pers.u. persönl. Ggstdn., bald = ungeschlacht (roh, gemein), bald = entehrt, geschändet, mit Schmach bedeckt, def. turba velut lixarum calonumque, Liv.: def. et incondita turba (senatorum), Suet.: def. agmen, Liv.: nec eam (patriam) diligere minus debes, quod deformior est, Cic. – m. Abl. (wodurch?), patriae solum def. belli malis, Liv.: ne ubique deformis militiae damnis haberetur, Iustin. – b) v. Zuständen usw., moralisch häßlich = unanständig, widerlich, scheußlich, greulich, schmachvoll, erniedrigend, entehrend, schimpflich, beschimpfend (Ggstz. pulcher, honorificus, honestus), blanditiae, Quint.: convicia, Quint.: ira, def. malum, Ov.: lucra, Suet.: nomen, Ov. u. Quint.: obsequium, erniedrigende Hingebung, Servilismus (Ggstz. abrupta contumacia, schroffer Eigensinn, Radikalismus), Tac.: turpiculae et quasi deformes res (Ggstz. honestae res), Cic.: nec ulla deformior est species civitatis, quam etc., Cic. – m. Dat. (für wen?), haec consternatio muliebris nescio vobis, tribuni, an consulibus magis sit deformis, Liv.: aliam orationem non tam honorificam audientibus quam sibi deformem habuisse, Liv. – deforme est mit folg. Infin., deforme etiam est de se ipsum praedicare, Cic.: deforme atque servile est caedi discentes, Quint.: u. (im Komparat.) cum sit alioqui multo deformius amittere quam non assequi laudem, Plin. ep. – m. Dat. (für wen?), ut sub rostris reum stare (Scipionem) et praebere aures adulescentium conviciis populo Romano magis deforme quam ipsi sit, Liv. – u. oft deforme (quo deformius) arbitror, deforme mihi existimo, puto, duco mit folg. Infin., Plin. ep. 1, 23, 2; 3, 4, 5. Val. Max. 3, 2, 6; 3, 6, 3. Iustin. 38, 6, 4; ebenso deforme habetur mit folg. Infin. (Ggstz. pulchrum et gloriosum habetur), Tac. dial. 36 extr. – subst., dēformia, ium, n., schandbare Dinge, deformia meditari, Tac. ann. 14, 15. – II) formlos, gestaltlos, deformes animae, vulgus inane, Ov. fast. 2, 554.

    lateinisch-deutsches > deformis

  • 3 insolitus

    īn-solitus, a, um, I) aktiv = einer Sache ungewohnt, m. Genet., pars ins. rerum bellicarum, Sall.: genus armis ferox et insolitum serviti, Sall. fr.: insoliti eius tumultus equi, Liv. – m. ad u. Akk., insolitus ad laborem exercitus, Caes. b. c. 3, 85, 2. – m. Infin., anima insolita arietari, Sen. de tranqu. an. 1, 11. – absol., cur pudentissimas lectissimasque feminas in tantum virorum conventum insolitas invitasque (gegen ihre Gewohnheit u. gegen ihren Willen) prodire cogis? Cic.: insolitae fugiunt in flumina phocae, gegen ihre Natur, Verg. – II) passiv, a) = ungewohnt, fremd, labos od. labor, Sall., Ov. u. Quint.: domicilium, Cic.: cubile (Ggstz. cotidianum), Cels.: tempus (Ggstz. solitum), Sen. rhet.: nova atque ins. libertas, Liv.: metus, timor, Sall.: haec insolita mihi ex hoc loco ratio dicendi, Cic.: masc. subst., rabidi ieiunia ventris insolitis adigunt vesci, Sil. 2, 472: neutr. subst., machinas etiam, insolitum sibi (etwas ihnen Ungewohntes), ausi, Tac. hist. 4, 23. – b) ungewöhnlich, selten, res, Lucr. u. Sall.: animalium partus, Tac.: facies, Sall.: genus pugnae, Curt.: victoria, Cic.: dentium stridor, Cels.: immodicus insolitusque clamor, Plin. ep.: priscum aliquod aut insolitum verbum, Cic.: m. Dat. (wem?), insolitus feminis habitus, Iustin.: insolita mihi loquacitas, Cic.: neutr. subst., novum et moribus veterum insolitum, etwas Ungewöhnliches, Tac. ann. 12, 37: insolitum est, es ist ungewöhnlich, etwas Ungewöhnliches, m. folg. Infin., Callistr. dig. 48, 19, 27 pr.: m. folg. ut u. Konj., Plin. pan. 60, 6.

    lateinisch-deutsches > insolitus

  • 4 phoca

    phōca, ae, f. u. phōcē, ēs, f. (φώκη), das Meerkalb, die Robbe, der Seehund (Phoca vitulina L.), rein lat. vitulus marinus, Plin. 9, 10 u. 40. Verg. georg. 3, 543; 4, 395 u. 432. Ov. met. 1, 300: iunctae phocae, ein Gespann von Seehunden, Val. Flacc. 2, 319.

    lateinisch-deutsches > phoca

  • 5 phoca

    phōca, ae (phōcē, ēs), f. phoque.    - [gr]gr. ϕώκη, ης.    - deflens fata nepotis in phocen versi, Ov. M. 7: (Céphise) pleurant le destin de son petit-fils, changé en phoque.
    * * *
    phōca, ae (phōcē, ēs), f. phoque.    - [gr]gr. ϕώκη, ης.    - deflens fata nepotis in phocen versi, Ov. M. 7: (Céphise) pleurant le destin de son petit-fils, changé en phoque.
    * * *
        Phoca, huius phocae. Virgil. Un boeuf marin, Veau de mer.

    Dictionarium latinogallicum > phoca

  • 6 deformis

    dēfōrmis, is, Adi. m. Compar. u. Superl. (de u. forma), I) = δύσμορφος, mißförmig, mißgestaltet, entstellt, u. in diesem Sinne = häßlich, garstig, von dem, was durch Mangel an gehöriger Form, Beschaffenheit u. dgl. das ästhetische oder moralische Gefühl beleidigt, A) eig. (Ggstz. formosus, pulcher, nitens), a) von leb. Wesen, deren Körper und Körperteilen usw.: longus an brevis, formosus an deformis, Cic.: puer def. (Ggstz. formosus), Varro LL.: filius, Sen.: filia, Phaedr.: femina deformissima, grundhäßliche (Ggstz. fem. pulcherrima), Gell.: anus deformes (Ggstz. pulchrae puellae), Treb. Poll.: iumenta parva atque deformia, Caes.: phocae, Ov.: deformem natum esse, Cic.: deformem esse (Ggstz. aliquid formae habere), Cic.: per senectutem deformis efficitur, Hieron. – corpus def., Sen. poët.: corpusculum def. (Ggstz. formosus animus et magnus), Sen.: capillus, Sen. rhet. – subst. deformes (sc. puellae), Ggstz. pulchrae, Donat. zu Ter. Andr. 1, 5, 10. – m. Abl. (wodurch?), deformis calvitio, Suet.: def. habitu, vultu, Iustin.: veste sordidus, crine deformis, Sulp. Sev.: def. ora cicatricibus, Curt.: hic corpore deformis est, aspectu foedus, Sen. – os (Numidae) naribus et auribus corrosis deforme reddidit, Val. Max.: laudata quondam ora Iovi lato fieri deformia rictu, Ov.: personae distortis oribus deformes, *Varro LL. 7, 64 (nach
    ————
    Madvigs Verbesserung). – b) v. sächl. Objj.: α) von körperl. Ggstdn.: nitentia arma ante rem, deformia inter sanguinem et vulnera, Liv.: arundo def., Verg.: aqua def. illa et turbida, Frontin. aqu.: campus def., Cic.: campi def., Ov.: Euxini def. litora, Ov.: interdum ab altera parte cutis haud omnino adducta deformem quem reliquit locum reddit, Cels.: foeda omnia ac deformia visa, für lauter greuliche Mißgestalten gehalten, Liv. – m. Abl. (wodurch?), domus aliquando pulchra, nunc deformis ruinis, Plin. ep.: publico privatoque luctu deformis laurea, Liv.: deformis urbs veteribus incendiis ac ruinā erat, Suet. – poet. mit Genet., def. leti, infolge des T., Sil. 1, 166. – m. 2. Supin., dictu deformia, Quint.: erunt deformia visu, Ov.: maesti loci visuque ac memoriā deformes, Tac. – m. ad oder in u. Akk. (für = in betreff), os nec ad spem deforme neque etc., Val. Max. 1, 8. ext. 12: hoc in speciem varietatemque opus deforme non est alternis trabibus ac saxis, Caes. b. G. 7, 23, 5. – β) v. phys. Zuständen: aspectus def., Val. Max.; verb. aspectus def. atque turpis (Ggstz. honesta species), Cic.: motus statusve def., Cic.: aegrimonia, Hor.: deformis ipse cursus (equorum) rigidā cervice et extento capite currentium, Liv.: saeva ac def. totā urbe facies, wild und gräßlich sah es in der g. St. aus, Tac.: def. spectaculum semirutae ac fumantis sociae urbis, Liv.: def. hiems, Sen. poët. apoc. 2, 1. v. 4. – γ) v. Ton u.
    ————
    Rede: deformis est consumpti illius (spiritus) sonus, Quint.: hoc (dadurch) orationem magis deformem fore, Quint. – B) übtr.: a) v. Pers.u. persönl. Ggstdn., bald = ungeschlacht (roh, gemein), bald = entehrt, geschändet, mit Schmach bedeckt, def. turba velut lixarum calonumque, Liv.: def. et incondita turba (senatorum), Suet.: def. agmen, Liv.: nec eam (patriam) diligere minus debes, quod deformior est, Cic. – m. Abl. (wodurch?), patriae solum def. belli malis, Liv.: ne ubique deformis militiae damnis haberetur, Iustin. – b) v. Zuständen usw., moralisch häßlich = unanständig, widerlich, scheußlich, greulich, schmachvoll, erniedrigend, entehrend, schimpflich, beschimpfend (Ggstz. pulcher, honorificus, honestus), blanditiae, Quint.: convicia, Quint.: ira, def. malum, Ov.: lucra, Suet.: nomen, Ov. u. Quint.: obsequium, erniedrigende Hingebung, Servilismus (Ggstz. abrupta contumacia, schroffer Eigensinn, Radikalismus), Tac.: turpiculae et quasi deformes res (Ggstz. honestae res), Cic.: nec ulla deformior est species civitatis, quam etc., Cic. – m. Dat. (für wen?), haec consternatio muliebris nescio vobis, tribuni, an consulibus magis sit deformis, Liv.: aliam orationem non tam honorificam audientibus quam sibi deformem habuisse, Liv. – deforme est mit folg. Infin., deforme etiam est de se ipsum praedicare, Cic.: deforme atque servile est caedi discentes, Quint.: u.
    ————
    (im Komparat.) cum sit alioqui multo deformius amittere quam non assequi laudem, Plin. ep. – m. Dat. (für wen?), ut sub rostris reum stare (Scipionem) et praebere aures adulescentium conviciis populo Romano magis deforme quam ipsi sit, Liv. – u. oft deforme (quo deformius) arbitror, deforme mihi existimo, puto, duco mit folg. Infin., Plin. ep. 1, 23, 2; 3, 4, 5. Val. Max. 3, 2, 6; 3, 6, 3. Iustin. 38, 6, 4; ebenso deforme habetur mit folg. Infin. (Ggstz. pulchrum et gloriosum habetur), Tac. dial. 36 extr. – subst., dēformia, ium, n., schandbare Dinge, deformia meditari, Tac. ann. 14, 15. – II) formlos, gestaltlos, deformes animae, vulgus inane, Ov. fast. 2, 554.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > deformis

  • 7 insolitus

    īn-solitus, a, um, I) aktiv = einer Sache ungewohnt, m. Genet., pars ins. rerum bellicarum, Sall.: genus armis ferox et insolitum serviti, Sall. fr.: insoliti eius tumultus equi, Liv. – m. ad u. Akk., insolitus ad laborem exercitus, Caes. b. c. 3, 85, 2. – m. Infin., anima insolita arietari, Sen. de tranqu. an. 1, 11. – absol., cur pudentissimas lectissimasque feminas in tantum virorum conventum insolitas invitasque (gegen ihre Gewohnheit u. gegen ihren Willen) prodire cogis? Cic.: insolitae fugiunt in flumina phocae, gegen ihre Natur, Verg. – II) passiv, a) = ungewohnt, fremd, labos od. labor, Sall., Ov. u. Quint.: domicilium, Cic.: cubile (Ggstz. cotidianum), Cels.: tempus (Ggstz. solitum), Sen. rhet.: nova atque ins. libertas, Liv.: metus, timor, Sall.: haec insolita mihi ex hoc loco ratio dicendi, Cic.: masc. subst., rabidi ieiunia ventris insolitis adigunt vesci, Sil. 2, 472: neutr. subst., machinas etiam, insolitum sibi (etwas ihnen Ungewohntes), ausi, Tac. hist. 4, 23. – b) ungewöhnlich, selten, res, Lucr. u. Sall.: animalium partus, Tac.: facies, Sall.: genus pugnae, Curt.: victoria, Cic.: dentium stridor, Cels.: immodicus insolitusque clamor, Plin. ep.: priscum aliquod aut insolitum verbum, Cic.: m. Dat. (wem?), insolitus feminis habitus, Iustin.: insolita mihi loquacitas, Cic.: neutr. subst., novum et moribus veterum insolitum, etwas Unge-
    ————
    wöhnliches, Tac. ann. 12, 37: insolitum est, es ist ungewöhnlich, etwas Ungewöhnliches, m. folg. Infin., Callistr. dig. 48, 19, 27 pr.: m. folg. ut u. Konj., Plin. pan. 60, 6.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > insolitus

  • 8 phoca

    phōca, ae, f. u. phōcē, ēs, f. (φώκη), das Meerkalb, die Robbe, der Seehund (Phoca vitulina L.), rein lat. vitulus marinus, Plin. 9, 10 u. 40. Verg. georg. 3, 543; 4, 395 u. 432. Ov. met. 1, 300: iunctae phocae, ein Gespann von Seehunden, Val. Flacc. 2, 319.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > phoca

  • 9 īn-solitus

        īn-solitus adj.,    unaccustomed, unused, unfamiliar, strange: feminae in virorum conventum: insolitae fugiunt in flumina phocae, i. e. contrary to their custom, V.: ad laborem, Cs.: rerum bellicarum, S.: eius tumultūs equi, L.—Unusual, uncommon, strange: verbum: tumultus, S.: motus, V.: mihi loquacitas: talibus labor, S.: novum et moribus veterum insolitum, something unknown, Ta.: machinae, insolitum sibi, a strange thing, Ta.

    Latin-English dictionary > īn-solitus

  • 10 Argius

    Argŏs, n. (only nom. and acc.), more freq. in the plur. Argi, ōrum, m. (Varr. L. L. 9, § 89 Müll.: Graecanice hoc Argos, cum Latine Argei; cf. Prob. p. 1447 P.; Phocae Ars, p. 1707 P.), = Argos.
    I.
    A.. Argos, the capital of Argolis, in the Peloponnesus, sacred to Juno, also called Argos Hippium and Argos Dipsium or Inachium, Plin. 4, 5, 9; 7, 56, 57; cf.

    Mann. Gr. p. 641 sq.: quaerit Argos Amymonen,

    Ov. M. 2, 240; so id. ib. 6, 414; Hor. C. 1, 7, 9:

    securum per Argos,

    Ov. H. 14, 34; so Luc. 10, 60:

    patriis ab Argis Pellor,

    Ov. M. 14, 476; 15, 164; Verg. A. 7, 286; Hor. S. 2, 3, 132; id. Ep. 2, 2, 128; id. A. P. 118; Liv. 34, 25 et saep.—The acc. Argos, occurring in the histt., is best considered as plur., since the sing. seems rather to belong to the poets and geographers (e. g. Plin. above cited); cf. Daehne and Bremi ad Nep. Them. 8, 1.—
    B.
    Poet., Argos is sometimes put for the whole of Greece, Luc. 10, 60.—Hence,
    II.
    Derivv., the adjj.,
    A.
    1.. Argīvus, a, um (i. e. ArgiFus from ArgeiFos, like Achivus from Achaios), of Argos, Argive, Plaut. Am. 1, 1, 53:

    Argivus orator,

    Cic. Brut. 13, 50:

    augur,

    i.e. Amphiaraus, Hor. C. 3, 16, 12 [p. 159] — An epithet of Juno (as in the Iliad Argeia is an appel. of Here) as tutelary goddess of Argos, Verg. A. 3, 547.—
    2.
    Poet. for Greek or Grecian in gen.:

    castra,

    Verg. A. 11, 243:

    phalanx,

    id. ib. 2, 254:

    ensis,

    id. ib. 2, 393:

    Thalia,

    Hor. C. 4, 6, 25 (cf. id. ib. 2, 16, 38: Graja Camena).—And so Argivi for the Greeks:

    classis Argivūm,

    Verg. A. 1, 40; 5, 672; Hor. C. 3, 3, 67; Val. Max. 5, 1, ext. 4.—
    B.
    Without digamma, Argēus ( Argī-), a, um, Argive or Grecian:

    Argia sacerdos,

    Cic. Tusc. 1, 47, 113 (B. and K., Argiva): Tibur Argeo positum colono (cf. Serv. ad Verg. A. 7, 670), Hor. C. 2, 6, 5 K. and H.; so,

    Tibur Argeum,

    Ov. Am. 3, 6, 46 Merk. —
    C.
    Argŏlis, ĭdis, f., = Argolis.
    1.
    Argive:

    Alcmene,

    Ov. M. 9, 276:

    puppis,

    id. R. Am. 735.—
    2.
    Subst. (sc. terra), the province of Argolis, in Peloponnesus, Plin. 4 prooem.; Mel. 2, 3.—Hence, Argŏlĭ-cus, a, um, adj., = Argolikos, Argolic:

    sinus,

    Plin. 4, 5, 9, § 17:

    mare,

    Verg. A. 5, 52:

    urbes,

    id. ib. 3, 283:

    leo,

    the Nemean lion, Sen. Herc. Oet. 1932 al. —Also Grecian in gen.:

    duces,

    the Grecian leaders in the Trojan war, Ov. M. 12, 627:

    classis,

    id. ib. 13, 659 al.—
    * D.
    Argus, a, um, adj., Argive:

    Argus pro Argivus, Plaut. Am. (prol. 98): Amphitruo natus Argis ex Argo patre,

    Non. p. 487, 31. (So the much-contested passage seems to be better explained than when, with Gronov. Observv. 4, 298, Argo is considered as abl. from Argos, begotten of a father from Argos, to which Argis in the plur. does not correspond.)

    Lewis & Short latin dictionary > Argius

  • 11 Argos

    Argŏs, n. (only nom. and acc.), more freq. in the plur. Argi, ōrum, m. (Varr. L. L. 9, § 89 Müll.: Graecanice hoc Argos, cum Latine Argei; cf. Prob. p. 1447 P.; Phocae Ars, p. 1707 P.), = Argos.
    I.
    A.. Argos, the capital of Argolis, in the Peloponnesus, sacred to Juno, also called Argos Hippium and Argos Dipsium or Inachium, Plin. 4, 5, 9; 7, 56, 57; cf.

    Mann. Gr. p. 641 sq.: quaerit Argos Amymonen,

    Ov. M. 2, 240; so id. ib. 6, 414; Hor. C. 1, 7, 9:

    securum per Argos,

    Ov. H. 14, 34; so Luc. 10, 60:

    patriis ab Argis Pellor,

    Ov. M. 14, 476; 15, 164; Verg. A. 7, 286; Hor. S. 2, 3, 132; id. Ep. 2, 2, 128; id. A. P. 118; Liv. 34, 25 et saep.—The acc. Argos, occurring in the histt., is best considered as plur., since the sing. seems rather to belong to the poets and geographers (e. g. Plin. above cited); cf. Daehne and Bremi ad Nep. Them. 8, 1.—
    B.
    Poet., Argos is sometimes put for the whole of Greece, Luc. 10, 60.—Hence,
    II.
    Derivv., the adjj.,
    A.
    1.. Argīvus, a, um (i. e. ArgiFus from ArgeiFos, like Achivus from Achaios), of Argos, Argive, Plaut. Am. 1, 1, 53:

    Argivus orator,

    Cic. Brut. 13, 50:

    augur,

    i.e. Amphiaraus, Hor. C. 3, 16, 12 [p. 159] — An epithet of Juno (as in the Iliad Argeia is an appel. of Here) as tutelary goddess of Argos, Verg. A. 3, 547.—
    2.
    Poet. for Greek or Grecian in gen.:

    castra,

    Verg. A. 11, 243:

    phalanx,

    id. ib. 2, 254:

    ensis,

    id. ib. 2, 393:

    Thalia,

    Hor. C. 4, 6, 25 (cf. id. ib. 2, 16, 38: Graja Camena).—And so Argivi for the Greeks:

    classis Argivūm,

    Verg. A. 1, 40; 5, 672; Hor. C. 3, 3, 67; Val. Max. 5, 1, ext. 4.—
    B.
    Without digamma, Argēus ( Argī-), a, um, Argive or Grecian:

    Argia sacerdos,

    Cic. Tusc. 1, 47, 113 (B. and K., Argiva): Tibur Argeo positum colono (cf. Serv. ad Verg. A. 7, 670), Hor. C. 2, 6, 5 K. and H.; so,

    Tibur Argeum,

    Ov. Am. 3, 6, 46 Merk. —
    C.
    Argŏlis, ĭdis, f., = Argolis.
    1.
    Argive:

    Alcmene,

    Ov. M. 9, 276:

    puppis,

    id. R. Am. 735.—
    2.
    Subst. (sc. terra), the province of Argolis, in Peloponnesus, Plin. 4 prooem.; Mel. 2, 3.—Hence, Argŏlĭ-cus, a, um, adj., = Argolikos, Argolic:

    sinus,

    Plin. 4, 5, 9, § 17:

    mare,

    Verg. A. 5, 52:

    urbes,

    id. ib. 3, 283:

    leo,

    the Nemean lion, Sen. Herc. Oet. 1932 al. —Also Grecian in gen.:

    duces,

    the Grecian leaders in the Trojan war, Ov. M. 12, 627:

    classis,

    id. ib. 13, 659 al.—
    * D.
    Argus, a, um, adj., Argive:

    Argus pro Argivus, Plaut. Am. (prol. 98): Amphitruo natus Argis ex Argo patre,

    Non. p. 487, 31. (So the much-contested passage seems to be better explained than when, with Gronov. Observv. 4, 298, Argo is considered as abl. from Argos, begotten of a father from Argos, to which Argis in the plur. does not correspond.)

    Lewis & Short latin dictionary > Argos

  • 12 argutiae

    argūtĭae, ārum (the sing. argutia, ae, is rare and only among later writers; cf. Charis. p. 20, and Phocae Ars, p. 1708 P.), f. [argutus].
    I.
    That which is clear to the senses, vigor of expression, liveliness, animation; of works of art: Parrhasius primus symmetriam picturae dedit, primus argutias vultūs, elegantiam capilli, etc., Plin. 35, 10, 36, §

    37: argutiae operum,

    id. 34, 18, 19, § 65.—Of the quick motion of the fingers (cf. argutus):

    nulla mollitia cervicum, nullae argutiae digitorum,

    Cic. Or. 18, 59.—Of the chattering notes of the nightingale, Plin. 10, 29, 43, § 85.—Of chattering discourse, Plaut. Bacch. 1, 2, 19; id. Most. 1, 1, 2.—
    II.
    Transf. to mental qualities.
    A.
    Brightness, acuteness, wit, genius:

    hujus (C. Titii) orationes tantum argutiarum, tantum urbanitatis habent, ut paene Attico stilo scriptae esse videantur. Easdem argutias in tragoedias transtulit,

    Cic. Brut. 45, 167:

    Demosthenes nihil Lysiae subtilitate cedit, nihil argutiis et acumine Hyperidi,

    id. Or. 31, 110. —
    B.
    Slyness, subtlety, cunning, shrewdness in speech or action:

    sed nihil est quod illi (Graeci) non persequantur suis argutiis,

    Cic. Lael. 13, 45:

    cujus loquacitas habet aliquid argutiarum,

    id. Leg. 1, 2, 7.—In this signif. also in the sing.:

    importuna atque audax argutia,

    Gell. 3, 1, 6:

    levis et quasi dicax argutia,

    id. 12, 2 (cf. argutiola); Pall. Insit. prooem. 1; so App. M. 1, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > argutiae

  • 13 caepa

    caepa (also cēpa), ae, f., and equally freq. caepe ( cēpe), is, n. ( gen. caepis, Charis. p. 43 P., without voucher, but the assertion of the gram. Diom. p. 314 ib.; Prisc. p. 681 ib.; Phocae Ars, p. 1706 ib., and Serg. p. 1842 ib., that caepe is indecl., is also unsubstantiated, since the form of the gen. caepe cited by Prisc. l. l. from App. is the well-known later orthog. for caepae; v. Neue, Formenl. 1, 551; 1, 557 sq.; 1, 578; in plur. only caepae or cepae, ārum, f.; cf. Don. p. 1747 P.; Prisc. l. l.; Phoc. l. l.; Serg. l. l.; Rudd. I. p. 114, n. 36; a rare form cae-pitium, Arn. 5 init.) [etym. dub.; cf.: et capiti nomen debentia cepa, v. l. Verg. M. 74; but acc. to Charis. p. 43, from a nom. propr. ], an onion; Gr. kromuon; cf. Plin. 19, 6, 32, § 101 sq.
    (α).
    Caepa, ae, f., Naev. and Lucil. ap. Prisc. l. l.; Lucil. and Varr. ap. Non. p. 201, 8 sq.; Cels. 2, 21; 2, 22; Col. 10. 12, 3; 12, 10, 2; 12, 8, 1; Ov. F. 3, 340; Isid. Orig. 17, 10, 12; Petr. 58, 2; Plin. 19, 6, 32, §§ 101 and 106; Pall. 4, 10, 31.—
    (β).
    Caepe, is, n., Enn. ap. Macr. S. 6, 5, 5; Naev., Nov., and Varr. ap. Prisc. l. l.; Lucil. and Varr. ap. Non. p. 201, 1 sq.; Hor. Ep. 1, 12, 21; Juv. 15, 9; Pers. 4, 31; Gell. 20, 8, 7.—
    (γ).
    Caepae, ārum, f., Col. 11, 3, 58; Plin. 19, 6, 32, § 107; 2, 7, 5, § 16; Mart. 3, 77, 5; 12, 32, 20; Pall. 3, 24, 3. Among the Egyptians considered a sacred plant, Plin. l. l.; Juv. 15, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > caepa

  • 14 caepe

    caepa (also cēpa), ae, f., and equally freq. caepe ( cēpe), is, n. ( gen. caepis, Charis. p. 43 P., without voucher, but the assertion of the gram. Diom. p. 314 ib.; Prisc. p. 681 ib.; Phocae Ars, p. 1706 ib., and Serg. p. 1842 ib., that caepe is indecl., is also unsubstantiated, since the form of the gen. caepe cited by Prisc. l. l. from App. is the well-known later orthog. for caepae; v. Neue, Formenl. 1, 551; 1, 557 sq.; 1, 578; in plur. only caepae or cepae, ārum, f.; cf. Don. p. 1747 P.; Prisc. l. l.; Phoc. l. l.; Serg. l. l.; Rudd. I. p. 114, n. 36; a rare form cae-pitium, Arn. 5 init.) [etym. dub.; cf.: et capiti nomen debentia cepa, v. l. Verg. M. 74; but acc. to Charis. p. 43, from a nom. propr. ], an onion; Gr. kromuon; cf. Plin. 19, 6, 32, § 101 sq.
    (α).
    Caepa, ae, f., Naev. and Lucil. ap. Prisc. l. l.; Lucil. and Varr. ap. Non. p. 201, 8 sq.; Cels. 2, 21; 2, 22; Col. 10. 12, 3; 12, 10, 2; 12, 8, 1; Ov. F. 3, 340; Isid. Orig. 17, 10, 12; Petr. 58, 2; Plin. 19, 6, 32, §§ 101 and 106; Pall. 4, 10, 31.—
    (β).
    Caepe, is, n., Enn. ap. Macr. S. 6, 5, 5; Naev., Nov., and Varr. ap. Prisc. l. l.; Lucil. and Varr. ap. Non. p. 201, 1 sq.; Hor. Ep. 1, 12, 21; Juv. 15, 9; Pers. 4, 31; Gell. 20, 8, 7.—
    (γ).
    Caepae, ārum, f., Col. 11, 3, 58; Plin. 19, 6, 32, § 107; 2, 7, 5, § 16; Mart. 3, 77, 5; 12, 32, 20; Pall. 3, 24, 3. Among the Egyptians considered a sacred plant, Plin. l. l.; Juv. 15, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > caepe

  • 15 cepe

    caepa (also cēpa), ae, f., and equally freq. caepe ( cēpe), is, n. ( gen. caepis, Charis. p. 43 P., without voucher, but the assertion of the gram. Diom. p. 314 ib.; Prisc. p. 681 ib.; Phocae Ars, p. 1706 ib., and Serg. p. 1842 ib., that caepe is indecl., is also unsubstantiated, since the form of the gen. caepe cited by Prisc. l. l. from App. is the well-known later orthog. for caepae; v. Neue, Formenl. 1, 551; 1, 557 sq.; 1, 578; in plur. only caepae or cepae, ārum, f.; cf. Don. p. 1747 P.; Prisc. l. l.; Phoc. l. l.; Serg. l. l.; Rudd. I. p. 114, n. 36; a rare form cae-pitium, Arn. 5 init.) [etym. dub.; cf.: et capiti nomen debentia cepa, v. l. Verg. M. 74; but acc. to Charis. p. 43, from a nom. propr. ], an onion; Gr. kromuon; cf. Plin. 19, 6, 32, § 101 sq.
    (α).
    Caepa, ae, f., Naev. and Lucil. ap. Prisc. l. l.; Lucil. and Varr. ap. Non. p. 201, 8 sq.; Cels. 2, 21; 2, 22; Col. 10. 12, 3; 12, 10, 2; 12, 8, 1; Ov. F. 3, 340; Isid. Orig. 17, 10, 12; Petr. 58, 2; Plin. 19, 6, 32, §§ 101 and 106; Pall. 4, 10, 31.—
    (β).
    Caepe, is, n., Enn. ap. Macr. S. 6, 5, 5; Naev., Nov., and Varr. ap. Prisc. l. l.; Lucil. and Varr. ap. Non. p. 201, 1 sq.; Hor. Ep. 1, 12, 21; Juv. 15, 9; Pers. 4, 31; Gell. 20, 8, 7.—
    (γ).
    Caepae, ārum, f., Col. 11, 3, 58; Plin. 19, 6, 32, § 107; 2, 7, 5, § 16; Mart. 3, 77, 5; 12, 32, 20; Pall. 3, 24, 3. Among the Egyptians considered a sacred plant, Plin. l. l.; Juv. 15, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > cepe

  • 16 insolitus

    in-sŏlĭtus, a, um, adj., unaccustomed, unusual (class.).
    I.
    Act., unaccustomed to a thing; constr. absol., with ad or with gen.
    (α).
    Absol.: cur pudentissimas feminas in tantum virorum conventum insolitas, invitasque prodire cogis? Cic. Verr. 2, 1, 37:

    phocae,

    not accustomed to rivers, Verg. G. 3, 543.—
    (β).
    With ad:

    insolitus ad laborem,

    Caes. B. C. 3, 85.—
    (γ).
    With gen.:

    civitas insolita rerum bellicarum,

    Sall. J. 39, 1:

    genus serviti insolitum,

    id. H. 2, 81 Dietsch. —
    II.
    Pass., unusual, uncommon:

    insolita mihi loquacitas,

    Cic. de Or. 2, 88, 361:

    adulescentibus gloria,

    id. Brut. 81, 282:

    verbum,

    id. Balb. 16, 36:

    tumultus,

    Sall. J. 38, 5:

    novum et moribus veterum insolitum,

    Tac. A. 12, 37:

    laus,

    Quint. 8, 3, 4:

    labor,

    id. 11, 3, 26; Sall. C. 7, 5; Ov. M. 10, 554 al.— With ut:

    in principe rarum ac prope insolitum est, ut se putet obligatum,

    Plin. Pan. 60, 6.—With acc. and inf.:

    id insolitum esse fieri,

    Dig. 48, 19, 27.— Adv.: insŏlĭtē, contrary to custom, unusually (late Lat.):

    accidere,

    Aug. Doctr. Christ. 2, 23 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > insolitus

  • 17 phoca

    phōcă, ae, and phōcē, ēs, f., = phôkê, a seal, sea-dog, sea-calf (pure Lat. vitula marina), Verg. G. 4, 432:

    deformes phocae,

    Ov. M. 1, 300; so id. ib. 2, 267; Plin. 9, 7, 6, § 19. Proteus had a span of seadogs:

    Protea huc rexisse vias junctis super aequora phocis,

    Val. Fl. 2, 319. A grandson of Cephisus is fabled to have been changed by Apollo into this animal, Ov. M. 7, 388.

    Lewis & Short latin dictionary > phoca

  • 18 phoce

    phōcă, ae, and phōcē, ēs, f., = phôkê, a seal, sea-dog, sea-calf (pure Lat. vitula marina), Verg. G. 4, 432:

    deformes phocae,

    Ov. M. 1, 300; so id. ib. 2, 267; Plin. 9, 7, 6, § 19. Proteus had a span of seadogs:

    Protea huc rexisse vias junctis super aequora phocis,

    Val. Fl. 2, 319. A grandson of Cephisus is fabled to have been changed by Apollo into this animal, Ov. M. 7, 388.

    Lewis & Short latin dictionary > phoce

  • 19 sterno

    sterno, strāvi, strātum, 3 ( pluperf. sync. strarat, Manil. 1, 774: strasset, Varr. ap. Non. 86, 8), v. a. [Gr. root STOR, storennumi, to spread; stratos, camp; Sanscr. star- strnāmi = sterno; cf.: strages, struo, torus, and lātus, adj., old Lat. stlatus], to spread out, spread abroad; to stretch out, extend.
    I.
    Lit. (mostly poet. and in postAug. prose; in Cic. only in the part. perf.; cf.:

    effundo, extendo, subicio, subdo): vestes,

    Ov. M. 8, 658:

    in duro vellus solo,

    id. F. 4, 654:

    bubulos utres ponte,

    Plin. 6, 29, 34, § 176:

    hic glarea dura Sternitur,

    Tib. 1, 7, 60:

    natas sub aequore virgas Sternit,

    i. e. scatters, strews, Ov. M. 4, 743:

    harenam,

    id. F. 3, 813; id. Am. 2, 14, 8:

    herbas,

    id. M. 7, 254:

    poma passim,

    Verg. E. 7, 54:

    spongeas ad lunam et pruinas,

    Plin. 31, 11. [p. 1758] 47, §

    123: arma per flores,

    Grat. Cyneg. 487:

    fessi sternunt corpora,

    stretch out their bodies, lie down, Liv. 27, 47, 9; cf.:

    sternunt se somno diversae in litore phocae,

    Verg. G. 4, 432.—Mid.:

    sternimur optatae gremio telluris,

    Verg. A. 3, 509; and:

    in Capitolinas certatim scanditur arces Sternunturque Jovi,

    Sil. 12, 340.— Part. perf.: strātus, a, um, stretched out, lying down, prostrate (syn. prostratus): strata terrae, Enn. ap. Non. 172, 20 (Trag. v. 370 Vahl.):

    nos humi strati,

    Cic. de Or. 3, 6, 22:

    quidam somno etiam strati,

    Liv. 37, 20, 5:

    ad pedes strati,

    Cic. Att. 10, 4, 3:

    stratum jacere et genua complecti,

    Quint. 6, 1, 34:

    nunc viridi membra sub arbuto Stratus,

    Hor. C. 1, 1, 21.—
    2.
    Of places, to extend:

    insulae Frisiorum, Chaucorum, etc.... sternuntur inter Helium ac Flevum,

    stretch out, extend, Plin. 4, 15, 29, § 101; 3, 5, 9, § 60;

    hence, vites stratae,

    spreading, Col. 5, 4, 2 (for Nep. Milt. 5, 3, v. under rarus, II. A.).—
    B.
    In partic., to spread a thing out flat, i. e. to smooth, level (mostly poet.):

    sternere aequor aquis,

    Verg. A. 8, 89; cf.:

    placidi straverunt aequora venti,

    id. ib. 5, 763:

    nunc omne tibi stratum silet aequor,

    id. E. 9, 57:

    pontum,

    Ov. M. 11, 501:

    mare,

    Plin. 2, 47, 47, § 125:

    stratoque super discumbitur ostro,

    Verg. A. 1, 700:

    viam per mare,

    smoothed, levelled, Lucr. 3, 1030 (acc. to the Gr. hodon storennumi):

    stratum militari labore iter,

    Quint. 2, 13, 16; so,

    hoc iter Alpes, Hoc Cannae stravere tibi,

    Sil. 12, 514;

    and trop.: praesens tibi fama benignum Stravit iter,

    Stat. Th. 12, 813.—
    * 2.
    Trop. (the figure borrowed from the sea), to calm, still, moderate:

    odia militum,

    Tac. H. 1, 58 (cf.:

    constrata ira,

    Stat. S. 2, 5, 1).—
    II.
    Transf.
    A.
    To cover, cover over (by spreading something out; the predom. class. signif. of the word; cf. obtendo).
    1.
    Of a couch, bed, etc., to spread, prepare, arrange, make:

    lectus vestimentis stratus est,

    Ter. Heaut. 5, 1, 30; cf.:

    strata cubilia sunt herbis,

    Lucr. 5, 1417:

    rogatus est a Maximo, ut triclinium sterneret... Atque ille stravit pelliculis haedinis lectulos Punicanos,

    Cic. Mur. 36, 75; so,

    lectum, lectos, biclinium, triclinia, etc.,

    Plaut. Stich. 2, 2, 33; id. Most. 1, 4, 14; id. Men. 2, 3, 3; id. Bacch. 4, 4, 70; id. Ps. 1, 2, 31; Ter. Heaut. 1, 1, 73; id. Ad. 2, 4, 21; Cic. Clu. 5, 14; id. Tusc. 5, 21, 61; Hirt. B. G. 8, 51:

    his foliis cubitus sternere,

    Plin. 24, 9, 38, § 59:

    torum frondibus,

    Juv. 6, 5:

    strata cathedra,

    cushioned, id. 9, 52; cf. also, ARCERAM NE STERNITO, Fragm. XII. Tab. ap. Gell. 20, 1, 25; and absol.:

    jubet sterni sibi in primā domus parte (sc. lectum),

    Plin. Ep. 7, 27, 7.—
    2.
    Esp., places, to cover; of a way, road, path, etc., to pave:

    aspreta erant strata saxis,

    Liv. 9, 35, 2:

    via strata,

    id. 8, 15, 8:

    semitam saxo quadrato straverunt,

    id. 10, 23 fin.; so,

    vias silice... clivum Capitolinum silice... emporium lapide,

    id. 41, 27, 5 sq.; and absol.:

    locum illum sternendum locare,

    Cic. Att. 14, 15, 2:

    pavimentum stratum lapide,

    Vulg. Ezech. 40, 17:

    viam lapide,

    Dig. 43, 11, 1.—
    3.
    To saddle:

    equos,

    Liv. 37, 20, 12; 37, 20, 4; Veg. 5, 77:

    asinum,

    Vulg. Gen. 22, 3.—
    4.
    In gen., to cover, spread:

    argento sternunt iter omne viarum,

    Lucr. 2, 626:

    foliis nemus Multis et algā litus inutili tempestas Sternet,

    will strew over, bestrew, Hor. C. 3, 17, 12:

    congeriem silvae vellere summam,

    Ov. M. 9, 236:

    litora nive,

    Val. Fl. 5, 175:

    harenam Circi chrysocolla,

    Plin. 33, 5, 27, § 90:

    solum telis,

    Verg. A. 9, 666:

    Tyrrhenas valles caedibus,

    Sil. 6, 602:

    strati bacis silvestribus agri,

    Verg. G. 2, 183:

    ante aras terram caesi stravere juvenci,

    covered, id. A. 8, 719.—
    B.
    To stretch out by flinging down, to throw down, stretch on the ground, throw to the ground, overthrow, prostrate (mostly poet., esp. in Verg.; in prose not before the Aug. period; in Cic. only once in the trop. sense; v. the foll.; cf.

    profligo): cujus casus prolapsi cum proximos sterneret,

    Liv. 5, 47:

    circa jacentem ducem sterne Gallorum catervas,

    id. 7, 26, 8:

    turbam invadite ac sternite omnia ferro,

    id. 24, 38, 7:

    alius sit fortis in armis, Sternat et adversos Marte favente duces,

    Tib. 1, 10, 30:

    caede viros,

    Verg. A. 10, 119:

    aliquem leto,

    id. ib. 8, 566:

    morte,

    id. ib. 11, 796; Liv. 31, 21, 15; Ov. M. 12, 604:

    adversā prensis a fronte capillis Stravit humi pronam,

    id. ib. 2, 477: primosque et extremos Stravit humum, Hor. C. 4, 14, 32:

    sternitur volnere,

    Verg. A. 10, 781:

    impetus per stratos caede hostes,

    Liv. 4, 29, 1:

    aliquem morti,

    Verg. A. 12, 464:

    irae Thyesten exitio gravi Stravere,

    Hor. C. 1, 16, 18:

    corpore toto Sternitur in vultus,

    Stat. Th. 12, 318:

    sternitur, et toto projectus corpore terrae,

    Verg. A. 11, 87:

    toto praecipitem sternit,

    Sil. 4, 182:

    hostes,

    Just. 2, 11, 13:

    Ajax stravit ferro pecus,

    Hor. S. 2, 3, 202:

    sternitur et procumbit humi bos,

    Verg. A. 5, 481:

    strata belua texit humum,

    Ov. H. 10, 106:

    rapidus torrens Sternit agros, sternit sata laeta,

    Verg. A. 2, 306:

    moenia,

    to overthrow, demolish, Ov. M. 12, 550; cf.:

    stratis ariete muris,

    Liv. 1, 29, 2:

    sternit a culmine Trojam,

    Verg. A. 2, 603; so,

    (elephanti) stabula Indorum dentibus sternunt,

    Plin. 8, 9, 9, § 27.—
    2.
    Trop. (rare):

    deorum plagā perculsi, afflictos se et stratos esse fatentur,

    cast down, prostrated, Cic. Tusc. 3, 29, 72:

    mortalia corda Per gentes humiles stravit pavor,

    Verg. G. 1, 331:

    virtus populi Romani haec omnia strata humi erexit ac sustulit,

    Liv. 26, 41, 12:

    stratā Germaniā,

    subdued, Amm. 16, 1, 5.—Hence, strātus, a, um, P. a.; as substt.
    A.
    strāta, ae, f. (sc. via), a paved road or way (post-class.), Eutr. 9, 15:

    amplas sternite jam stratas,

    Juvenc. 1, 315:

    in margine stratae,

    id. 3, 656.—
    B.
    strātum, i, n. (mostly poet. and in post-Aug. prose; not in Cic.; acc. to II. A.).—
    1.
    A bed-covering, a coverlet, quilt, blanket; a pillow, bolster:

    lecti mollia strata,

    Lucr. 4, 849:

    proripere se e strato,

    Suet. Calig. 51; Ov. M. 5, 34; 10, 267.—
    b.
    Meton. (pars pro toto), a bed, couch:

    haud segnis strato surgit Palinurus,

    Verg. A. 3, 513; cf. id. ib. 8, 415;

    3, 176: tale,

    Nep. Ages. 8:

    quies neque molli strato neque silentio arcessita,

    Liv. 21, 4, 7.— Plur.:

    strataque quae membris intepuere tuis,

    Ov. H. 10, 54:

    dura,

    id. Am. 1, 2, 2; Luc. 1, 239.—Once also (sc. lectus) in the masc., Favorin. ap. Gell. 15, 8, 2.—
    2.
    A horsecloth, housing, a saddle, Ov. M. 8, 33; Liv. 7, 14, 7; Sen. Ep. 80, 9; Plin. 7, 56, 57, § 202. —Prov.:

    qui asinum non potest, stratum caedit (v. asinum),

    Petr. 45, 8.—
    3.
    A pavement:

    saxea viarum,

    Lucr. 1, 315; 4, 415: extraneum, Petr. poët. 55, 6, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > sterno

См. также в других словарях:

  • PHOCAE — insul. parvae Cretae ante Sommonium promontorium iacentes. Plin. l. 4. c. 12 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PHOCA — inter minora cete, talia enim Phoca, delphin, hippopotamus; sicut maiora Pristis, orea, balena. E quibus phoca et hippopotamus pilos, pedesque et collum habent: at balenae et delphini corium glabrum et pinnae pro pedibus et pro collo fistula in… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • AMBARUM seu AMBAR — Graecis similiter Α῎μβαρ teste Aetiô, Gall. Ambre. Ital. Ambracane, odoramenti genus: Revulsoque sarcophagi operculo mirisice Virtutis ambare suaviter redolentis viri faciem demonstrans, in Actis S. Sebastiani Martyr. apud Carolum Macrum in… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • LAURATUM — apud Optatum Milevit. Lauratis et iconibus, quae mittuntur ad civitates, vel regiones, obvii adeunt populi cum cereis et incenso, non cera perfusam tabulam, sed Imp. venerantes: imago est Principis, quod caput laureâ cingeretur, nonnullis sic… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • MONETARIAE Officinae — olim sub Imperatorib. in Oriente, praeter Constantinopolim; Alexandriae erant, teste Ammianô, Antiochiae, ut Lamprid. et Cyzici, uti Sozomenus et ex eo Nicephorus, referunt, qui complures in hac urbe tradunt exstitisse Monetarios, qui περὶ τὴν… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Maturius, S. — S. Maturius (4. März), findet sich in einigen Martyrologien als Martyrer und Genosse des hl. Phokas, der zu Antiochia gelitten hat. Wahrscheinlich soll es aber, wie die Boll. vermuthen, heißen: Phocae Martyris statt Phocae Marturii. (I. 289) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • KYZ in nummis Constantii Chlori — Mauritii, Phocae, it. Iustini KYZB, quoque in Phocae, Cyzici nota est, ubi moneta percussa. C. du fresne ubi supra. L …   Hofmann J. Lexicon universale

  • TRACTIO — ignominiae poenaeque species. Idatius Fastis, Constantiô III. et Constante II. Consulibus: His Coss. victi Franci a Constante Aug. seu pacati. Tractus Hermogenes. De qua veluti re usitata loquitur Libanius, Orat. de sua Fortuna. Vide quoque… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • List of Pleurothallis species — Pleurothallis is a large genus that previously contained about 1240 orchids from the orchid family (Orchidaceae).To bring some order in this extremely diverse genus, 29 subgenera and 25 sections had been created. Much of this work has been done… …   Wikipedia

  • Sanitary sewer overflow — (SSO) is a condition whereby untreated sewage is discharged into the environment prior to reaching treatment facilities thereby escaping wastewater treatment. When caused by rainfall it is also known as wet weather overflow. It is primarily… …   Wikipedia

  • History of French wine — The history of French wine spans a period of at least 2600 years dating to the founding of Massalia in the 6th century BC by the Phoenicians with the possibility that viticulture existed much earlier. The Romans did much to spread viticulture… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»